Vreemdgaan met de vriendin van mijn vriend

Dit is een ingezonden, waargebeurd verhaal. Wilt u ook (anoniem) een verhaal delen, dat kan hier.

Ik wil even mijn verhaal kwijt. Wellicht lucht het een beetje op.

Het zit namelijk zo. Ik had een vriend/collega die ik ong. een jaar kende. We deden veel dingen samen, na werk, in de pauze, vrijdag avonden, altijd eigenlijk. Zijn vriendin had ik nooit ontmoet, hij was al een jaar of 5 samen.

Acht december, vlak na sinterklaas, werd ik een keertje uitgenodigd om even langs te komen, We zouden een telefoon adapter pakken van z’n huis en weer weggaan. We kwamen boven in zijn appartement aan waar ik zijn vriendin zag. Een hele mooie meid! We stonden ong. 5 seconde stil en keken elkaar verstijfd aan. M’n vriend zag dit, en reageerde een beetje geïrriteerd: Hallo wat gebeurt er? Kennen jullie elkaar ofzo? Ik schrok wakker. Waarom voelde ik me zo `raar` bij haar. Was dit liefde op eerste gezicht… Hoe kan zoiets gebeuren, zij is de vriendin van mijn vriend! Ik moet haar zien als een zus van me. Zij reageerde toen: hoi, ik ben …. (ik wil haar naam niet schrijven) en gaf me een hand. Mijn vriend keek ons aan alert aan.

We pakten gauw zijn adapter en gingen vandoor.

Ongeveer twee weken later, werd ik uitgenodigd bij hun om wat te eten. Een maand later heb ik hun uitgenodigd, ongeveer 6 maanden lang gingen we steeds vaker met elkaar om en haar vriendin kwam vaker bij ons.

de zomer daarna. Lekker een warme zomer. Inmiddels kende ik haar heel erg goed. Mijn vriend vernederde haar wel eens, waardoor ze soms huilend wegliep. Soms deed zij irritant of wilde dat hij vaker iets voor haar deed. Schuld lag nooit aan de één of ander, maar soms ging mijn vriend te ver. Mijn vriend ging laatste tijd steeds vaker met nieuwe collega’s van ons om, die er ong. 2 maanden waren. Hij ging feesten, gamen, etc… met onze nieuwe collega’s. Zijn vriendin kon vaak niet mee. Een vrijdag avond werd ik gebeld door zijn vriendin. Ze zei dat ze naar een feest ging met een andere vriendin en dat mijn vriend niet mee wilde. Ze vroeg of ik mee kon komen, omdat ze het wel fijn vond, dat een jongen bij hen was. Ze zou daarna logeren bij d’r vriendin. We hebben die avond gefeest, gebabbeld, gelachen, gedanst en… gedronken. We waren best wel dronken. Toen heb ik mijn grootste fout gemaakt…

Ik liep naar d’r toe en zei (lachend), “weetje wat ironisch is! Ik vind je leuk! Ik vind je al een lange tijd heel leuk maar ik kan niets zeggen of doen.”. Zij keek me 10 seconde lang aan, het leek wel of ze me eeuwig aankeek. Toen begon ze me ineens te zoenen! We zoenden ong. 20 seconde ofzo, toen zei ze, “we zijn heeeeeeeeeel fout bezig. Weet je, sinds ik je 1ste keer zag, wist ik dat wij voor elkaar bestemd waren”. Ik reageerde met: “Je bent een schatje weetje dat”, we begonnen weer te zoenen… Ik heb haar laat in de avond gebracht naar d’r huis en ging zelf ook naar huis.

In de ochtend had ik een schuldgevoel, ik wist niet wat ik moest doen of waarom ik dat had gedaan. Ik heb hun twee niet gebeld of gezocht. Ik bleef stil, tot maandag. Ik zag m’n vriend op werk en merkte dat hij er nog niets vanaf wist, hij was wel erg stil en voelde zich niet echt prettig, maar… hij wist het niet! Ik meldde mezelf ziek en zijn vriendin en vroeg of ik even met haar kon praten. We hebben afgesproken in de café.

Toen ik aankwam, zag ik haar al zitten. Ik ging zitten en zuchtte heel diep. Zij begon: “Wat hebben we vrijdag gedaan… Dat mocht niet gebeuren. Ik heb (…) verteld dat ik vrijdag heb gezoend met een jonge, maar ik heb niet verteld met wie”. Ik voelde me in de shit. Ik vroeg of we het geheim konden houden, Ze knikte en we stonden snel op.

Ik heb sindsdien altijd geprobeerd om mijn vriend op werk te ontwijken. Na ong. 2weken op een maandagmiddag zei die heel spontaan: hey! wat gebeurt er met jou jonge! We hebben tijdje niet gesproken, kom je vanavond langs? Kunnen we een biertje doen. Ik zei dat ik niet kon. Hij zei, morgen dan? En morgen dan?? Ik zei: kan wel, maar ik beloof nog niets. Laten we kijken. Hij zei weer heel spontaan, oké dan wordt het morgen 8 uur, na eten bij mij! Ik glimlachte.

Volgende dag heeftie mij overgehaald om toch even langs te komen. Ik wist niet hoe ik moest reageren wanneer ik haar zag. Was ik die vrijdag maar niet meegegaan, dacht ik de hele dag door. Toen ik aankwam zag ik dat ze bezig was op de computer. Ze groette me heel snel en ontweek me. Ik was blij, maar dacht nogmaals, waarom gebeurt al deze shit??! Ik dacht in eerste instantie dat ze boos op me was. We hebben hele avond gebabbeld met me vriend op de balkon en vervolgens ben ik vertrokken.

Ik voelde me schuldig, maar ik wilde haar. Ik wist dat zij “de ware” was. Mijn doel was om met haar samen te zijn!

Volgende dag heb ik hun uitgenodigd voor avondeten. Zij kwamen langs. We hebben gegeten. Na het eten ging ik even thee zetten, en de vriendin kwam even langs in keuken om iets te pakken. Ik deed snel de deur dicht. Ik zei: “Hey!”, glimlachend. Ze negeerde me en ging snel weer terug. Ze zei snel dat ze hoofdpijn had en weg wilde. Zij gingen na 5 min. weg zonde thee te drinken.

Die avond besefte ik dat ik heeel fout bezig was, en dat ik lager was dan een slang. Hoe kon je zoiets doen en alsnog je vriend in de ogen aankijken. Bah, ik walgde van mezelf. Was ik maar een beter persoon. Maar ik wilde haar heel erg. Aan de andere kant, wat er ook gebeurt, sommige dingen kunnen gewoon niet. Ik besloot om de volgende dag langs te gaan en te vertellen dat ik stom bezig was en dat ik haar nooit meer zou zien. Ik zal een ander baan zoeken, en gewoon afstand nemen zodat zij een normale leven konden lijden.

Ik kwam aan zonder iets te laten weten. Ik belde aan, ik wist immers dat mijn vriend werkte… Zij maakte open. Ze keek me aan, ze reageerde bruut: “WAT?”, ik had onderweg alles doordacht wat ik zou vertellen. Voordat ik aan de praat kwam, begon ze te huilen. ze liep naar me toe met d’r hoofd tegen m’n maag en sloeg zachtjes en hopeloos tegen mijn borstkas: “Ik hou van je… ik hou van je”. Ik was versteld. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik vergat wat ik zou zeggen en reageerde met: ik ook! Ik ook. We begonnen weer te zoenen. Ze deed de deur met haar voeten dicht en tilde haar op. We gingen vrijen! We gingen vrijen BIJ MIJN VRIEND THUIS. Ik had de dood verdiend. Waarmee was ik bezig. Toen we klaar waren hebben we gedoucht. Ik heb haar gevraagd of ze mee wilde komen, naar mij. Ze zei dat het beste was dat ze met haar vriend ging praten. Ik ging weg.

Ondertussen ging ik een nieuwe baan zoeken. Ik kon natuurlijk mijn vriend niet meer in de ogen kijken. Ik nam nooit meer op als mijn vriend belde.

Ongeveer een week later, kwam mijn vriend heel blij op werk aan. Hij kondigde aan: zijn vriendin was 4 weken zwanger. Hij werd vader. Ik voelde rillingen op mijn rug. Nu ik achteraf eraan denk, het was net een droommoment, ik geloofde het niet, maar toch weer wel. Dit waren bloedserieuze zaken.

Ik kreeg diezelfde dag nog een sms van haar, heel kort, maar krachtig: “het is van hem.”. Ik heb direct ontslag genomen. Werkgever was stomverbaasd wat er was gebeurt maar ik “kon” niet meer doorwerken. Ik hoefde gelukkig niet nog een maand lang te werken. Ik mocht per direct stoppen. Ik had gelukkig nog genoeg buffer voor de komende maanden.

Ik heb mijn vriend en zijn vriendin een jaar lang niet gesproken! Ik had hem gebeld en gezegd dat mijn familie in Duitsland ziek was en dat ik daarheen ging. Na ong. een jaar zag ik op facebook dat het kind geboren was. Ik besloot langs te gaan om hun het allerbeste te wensen.

Ik kwam aan. Mijn vriend dolblij, toen zag ik haar weer. Net als de eerste keer, we waren verstijfd en keken elkaar lang aan. Mijn vriend lette er niet eens op en boeide hem ook niet, hij was vader, hij was dolblij. Zij keek schuldig en kwam over alsof ze me iets wilde zeggen. Ik liep naar mijn vriend toe, ik feliciteerde hem en wenste hem nog een fijne toekomst. Ik liep weg. In de auto kreeg ik nog tranen, het was net als in de films, Ik wilde haar maar kon enkel hopeloos toekijken, nu hadden ze ook nog eens een kind. Niets ind e wereld kon nu ons bij elkaar krijgen.

Nu zijn we inmiddels weer paar maanden verder. Ik heb geen gelukkig geen contact meer met ze. Zij heeft me paar keer gebeld en gesmst. Heb nooit opgenomen. In haar sms vertelde ze dat ondanks alles, ze toch nog met mij wilde zijn. We waren tenslotte bestemd voor elkaar. Zij vertelde me, haar leven was perfect, maar ze wilde mij. Het kon haar verder niet schelen. Met een kind, wilde ze met mij zijn.

Ik heb nu een andere baan, vind het heeel jammer, ik wil niet zeggen dat ik nog steeds van haar houd. Maar wat ik wel in mijn hoofd heb gestampt is dat ik die twee nooit meer zal zien. Straks is zij mij ook gewoon vergeten en zullen die twee een mooie leven hebben.

Phoe, wel heel wat getypt. Ik weet dat ik schuldig ben, wie gaat nou vreemd met de vriendin van zijn vriend? Als ik er “bewust” voor kon kiezen zou het nooit gebeurt zijn. Alles ging vlot achter elkaar net als een spelletje…

Lees meer waargebeurde verhalen, of zend je eigen verhaal in!