Verliefd op een ander

Ik zit in een relatie van nu 2.5 jaar die ik verder gezond zou willen noemen. Tot 5 maanden geleden…

Ik kwam een jongen tegen in een bar en aan zijn blik te zien wist ik dat hij geïnteresseerd in mij was, dat vernam ik ook van mijn vriendin. Het intrigeerde mij. Op dat moment had ik natuurlijk al moeten weglopen. Door de social media van tegenwoordig wist hij me snel te vinden en daarop volgden simpele contacten als ‘hoi, ken je me nog’ en ‘hoe is het met je’. Hier reageerde ik op en al gauw werden het uitgebreidere verhalen en ik keek er elke dag weer naar uit om te lezen en te reageren. Ik werd verliefd op een jongen die ik 5 minuten heb gesproken in een bar.

Al snel besloten we om af te spreken om te gaan eten. Ik zag er tegen op, ik voelde me bezwaard, maar dacht ook, laat ik het maar doen, dan zal je zien dat hij toch niet zo leuk is en zijn mijn gevoelens ook snel weer weg en kan ik me weer volledig storten op mijn relatie. Maar het tegendeel bleek waar, het was ontzettend leuk en al gauw volgden er al meer afspraken waarbij ik zelfs bij hem thuis ben geweest.

Ik was zo in de wolken, ik straalde, voelde me goed, maar bij thuiskomst bij mijn vriend voelde ik me ellendig. Dat besodemieteren, dat afsnauwen, dat vragend kijken van mijn vriend of er iets is. Mijn broer was maanden eerder na een kort ziekbed aan kanker overleden, dus lelijk genoeg dacht mijn vriend dat ik zo timide was door het rouwproces. Mijn contacten met die jongen bleven aanhouden en werden intiemer. Bij de laatste ontmoeting hebben wij sex gehad. We voerden de meest persoonlijke gesprekken en het moge duidelijk zijn dat deze jongen van mij begreep dat ik mijn vriend zou verlaten om met hem verder te gaan. En ja, die indruk heb ik ook gewekt. Maar hoe en wanneer, ik kon het hem niet zeggen.

Door omstandigheden wilde ik mijn vriend nog niet alleen laten. Tot vorige maand. Ik trok het niet meer, ik was verdrietig omdat ik niet bij de man kon zijn die mijn hart veroverd had, ik was verdrietig omdat mijn vriend mij met alles wilde helpen, maar niet de waarheid wist. Dat gaat door merg en been. Iemand van wie je houdt zie je zoeken naar antwoorden, terwijl jij ze hebt. Ik heb het hem gezegd. Eerst dat er alleen sprake was van verliefdheid. Mijn vriend was opgelucht omdat hij dit vermoeden al had, maar hij was ook boos en verdrietig. Hij wilde mij vergeven als er maar geen sprake was geweest van sex. Dat heb ik twee dagen volgehouden, maar uiteindelijk is dat ook bekend geworden. En het maakte me niet meer uit, ik dacht laat het er maar uit. Vreemd genoeg heeft mijn vriend mij zelfs dat vergeven en wilde het verder proberen met mij. Ik weet dat hij zielsveel van mij houdt, maar ik had dit nooit verwacht.

Het zijn zware weken. Mijn vriend heeft ook hier de nodige vragen, maar nu geven mijn antwoorden alleen maar meer frustraties. Ik heb het contact met die jongen moeten stoppen, begrijpelijk, maar ik heb nu te kampen met wat ik het beste kan omschrijven als liefdesverdriet. Ik zou in mijn handen moeten knijpen, dankbaar zijn om de kans die ik van mijn vriend krijg. Maar zo voelt het niet, ik voel me alleen maar leeg, ik kan niet intiem zijn met mijn vriend door schaamte, gene of wat dan ook. Ik krijg die jongen niet uit mijn hoofd en mijn vriend weet dat ook. Ik voel zelfs pijn om hetgeen ik de man waar ik mee vreemd gegaan ben heb aangedaan, zijn vertrouwen ook beschaamd. Ik heb zelfs ruzies met mijn vriend omdat ik het nog steeds voor die persoon opneem. Maar uiteindelijk geeft mijn vriend mij nog de ruimte daarin, om te verwerken wat ik in mijn hoofd en hart voel. Ik snap het niet. Ik ben echt niet zo bijzonder dat ik dit verdien, sterker nog, ieder ander had mij uitgekotst en terecht.

Van een timeout wil mijn vriend niets weten, terwijl ik daar zelf wel mijn beslissing in zou moeten kunnen maken. Maar ik zet het niet door, want ook hier door omstandigheden heeft mijn vriend niet zo een onderkomen waar hij terecht zou kunnen. Ik vrees, of weet wel zeker dat ik nog steeds verliefd ben op de jongen waar ik mee vreemd gegaan ben. Ik had nooit maar dan ook nooit verwacht dat verliefd worden op een ander en daadwerkelijk vreemdgaan zoveel kapot kan maken. Het meest ironische is dat ik dit zelf veroorzaakt heb, onschuldige mensen heb pijngedaan, alsnog goud in mn handen krijg, maar er de waarde niet van inzie.